“มหาวิยาลัยเกษตรศาสตร์” โลกใบใหม่ของผม โลกใบนี้แตกต่างไปจากโลกใบเดิมของผมมาก โลกใบเดิมของผมมีแค่ตึกเพียงไม่กี่ตึกเบียดเสียดกันอยู่ ผู้คนก็น้อย แต่โลกใบใหม่นี้ เป็นโลกที่ใหญ่โต กว้างขวาง มีตึกเรียนมากมาย ทำให้ผมต้องเรียนรู้ทุกอย่างใหม่ทั้งหมด ซึ่งตัวผมเองก็ได้ใช้ชีวิตบนโลกใบใหม่ใบนี้มาร่วม 4 ปีแล้ว
ชีวิตของผมบนโลกใบใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อผมได้สอบเอนทรานซ์เข้ามาในคณะเศรษฐศาสตร์ ภาควิชาสหกรณ์ ซึ่งผมขอเรียกว่า ”บ้าน” ในบ้านหลังนี้ผมได้รับความช่วยเหลือจากพี่ๆมากมาย ทำให้ในช่วงแรกที่เข้ามาอยู่ ในบ้านหลังนี้จึงไม่รู้สึกโดดเดี่ยวแม้แต่น้อย
“กิจกรรมรับน้อง” เปรียบได้กับการต้อนรับเข้าสู่บ้านหลังนี้อย่างอบอุ่น กิจกรรมนี้จัดเป้ฯประเพณีที่ดีงาม ทำให้ผมได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆ ได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน แม้จะอายบ้างแต่ก็ทำให้ผมมีความสุขไม่น้อยเลยทีเดียว ได้มีรุ่นพี่คนหนึ่งสั่งให้ผมวิ่งรอบลานหน้าคณะ โดยจะนับ 1-20 ต้องวิ่งให้เสร็จ ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องทำอย่างนี้ แกล้งกันรึป่าว แต่เมื่อวิ่งเสร็จพี่เค้าก็บอกเหตุผลว่า ที่สั่งให้ทำอย่างนี้ก็เพราะว่า “การที่เราจะเรียนในมหาวิทยาลัย4ปีนั้น ก็เทียบได้กับการนับ1-20 เพราะทุกวินาทีมีแต่การแข่งขัน แม้เหนื่อยก็ต้องทน ต้องสู้ต่อไป อย่าท้อถอย เพราะเวลามันเดินหน้าไปเรื่อยๆ ถ้าไม่ตั้งใจหรือออกนอกเส้นทางแม้แต่นิดเดียว ก็ไม่ทีทางที่จะไปถึงความสำเร็จได้”
เวลาเดินหน้าไปอย่างรวดเร็ว ตามที่รุ่นพี่ของผมได้บอกไว้ตอนนั้น ชีวิตของผมยังคงดำเนินอยู่บนโลกใบใหม่ใบ และบ้านที่แสนจะอบอุ่นของผมเรื่อยมา ณ ตอนนี้ผมเป็นนิสิตชั้นปีที่สี่ ของภาควิชาสหกรณ์ คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์แล้ว ผมรู้สึกได้ว่า การแข่งขันกับตัวเอง เพื่อไขว่คว้าความสำเร็จ บนโลกใบใหม่ใบนี้ ใกล้จะเสร็จสิ้นลงแล้ว แต่อย่างไรก็ตามผมจะไม่มีประมาทเพราะสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้เสมอ ผมขอสัญญากับตัวเองว่า แม้เหลือเวลาอีกเพียงแค่เสี้ยววินาที ผมก็จะไม่ออกนอกเส้นทาง เพราะผมคิดว่า “ ความสำเร็จกับความล้มเหลว อยู่ใกล้เพียงเศษเสี้ยวของความรู้สึก ” ดังนั้นแล้วผมจึงมุมานะ พากเพียร บากบั่น และอดทนในการเรียนต่อไป ถึงแม้ผมจะทราบดีว่า “ความสำเร็จอยู่ตรงหน้าผมแล้ว”
ผมขอขอบคุณ “มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์” โลกใบใหม่ของผม โลกที่ให้ผมได้เก็บเกี่ยว และสั่งสมประสบการณ์ที่ทำให้ผมเติบโตและแข็งแกร่งทางความคิด โลกที่ผลักดันและส่งเสริมให้ชีวิตผมได้มายอยู่ตรงหน้าความสำเร็จอย่าง ณ วันนี้ และ " โลกใบนี้ยังคงเป็นโลกใบใหม่ของผมเสมอ เพราะผมได้เรียนรู้ ลิ้มลอง และสัมผัสสิ่งแปลกใหม่บนพื้นฐานความดีงาม บนโลกใบนี้อยู่เสมอ”
ชีวิตของผมบนโลกใบใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อผมได้สอบเอนทรานซ์เข้ามาในคณะเศรษฐศาสตร์ ภาควิชาสหกรณ์ ซึ่งผมขอเรียกว่า ”บ้าน” ในบ้านหลังนี้ผมได้รับความช่วยเหลือจากพี่ๆมากมาย ทำให้ในช่วงแรกที่เข้ามาอยู่ ในบ้านหลังนี้จึงไม่รู้สึกโดดเดี่ยวแม้แต่น้อย“กิจกรรมรับน้อง” เปรียบได้กับการต้อนรับเข้าสู่บ้านหลังนี้อย่างอบอุ่น กิจกรรมนี้จัดเป้ฯประเพณีที่ดีงาม ทำให้ผมได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆ ได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน แม้จะอายบ้างแต่ก็ทำให้ผมมีความสุขไม่น้อยเลยทีเดียว ได้มีรุ่นพี่คนหนึ่งสั่งให้ผมวิ่งรอบลานหน้าคณะ โดยจะนับ 1-20 ต้องวิ่งให้เสร็จ ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องทำอย่างนี้ แกล้งกันรึป่าว แต่เมื่อวิ่งเสร็จพี่เค้าก็บอกเหตุผลว่า ที่สั่งให้ทำอย่างนี้ก็เพราะว่า “การที่เราจะเรียนในมหาวิทยาลัย4ปีนั้น ก็เทียบได้กับการนับ1-20 เพราะทุกวินาทีมีแต่การแข่งขัน แม้เหนื่อยก็ต้องทน ต้องสู้ต่อไป อย่าท้อถอย เพราะเวลามันเดินหน้าไปเรื่อยๆ ถ้าไม่ตั้งใจหรือออกนอกเส้นทางแม้แต่นิดเดียว ก็ไม่ทีทางที่จะไปถึงความสำเร็จได้”
เวลาเดินหน้าไปอย่างรวดเร็ว ตามที่รุ่นพี่ของผมได้บอกไว้ตอนนั้น ชีวิตของผมยังคงดำเนินอยู่บนโลกใบใหม่ใบ และบ้านที่แสนจะอบอุ่นของผมเรื่อยมา ณ ตอนนี้ผมเป็นนิสิตชั้นปีที่สี่ ของภาควิชาสหกรณ์ คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์แล้ว ผมรู้สึกได้ว่า การแข่งขันกับตัวเอง เพื่อไขว่คว้าความสำเร็จ บนโลกใบใหม่ใบนี้ ใกล้จะเสร็จสิ้นลงแล้ว แต่อย่างไรก็ตามผมจะไม่มีประมาทเพราะสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้เสมอ ผมขอสัญญากับตัวเองว่า แม้เหลือเวลาอีกเพียงแค่เสี้ยววินาที ผมก็จะไม่ออกนอกเส้นทาง เพราะผมคิดว่า “ ความสำเร็จกับความล้มเหลว อยู่ใกล้เพียงเศษเสี้ยวของความรู้สึก ” ดังนั้นแล้วผมจึงมุมานะ พากเพียร บากบั่น และอดทนในการเรียนต่อไป ถึงแม้ผมจะทราบดีว่า “ความสำเร็จอยู่ตรงหน้าผมแล้ว”ผมขอขอบคุณ “มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์” โลกใบใหม่ของผม โลกที่ให้ผมได้เก็บเกี่ยว และสั่งสมประสบการณ์ที่ทำให้ผมเติบโตและแข็งแกร่งทางความคิด โลกที่ผลักดันและส่งเสริมให้ชีวิตผมได้มายอยู่ตรงหน้าความสำเร็จอย่าง ณ วันนี้ และ " โลกใบนี้ยังคงเป็นโลกใบใหม่ของผมเสมอ เพราะผมได้เรียนรู้ ลิ้มลอง และสัมผัสสิ่งแปลกใหม่บนพื้นฐานความดีงาม บนโลกใบนี้อยู่เสมอ”
